Η νύχτα όνομα ουσιαστικόν,γένους θηλυκού,ενικός αριθμός.Πληθυντικός αριθμός οι νύχτες. Οι νύχτες από δω και πέρα. Κάπως έτσι έκλεισε η Κική Δημουλά το ποίημα της πληθυντικός αριθμός, κάπως έτσι επιλέγω και γω να ανοίξω το σημερινό μου κείμενο. Δεν μπορώ να εξηγήσω απόλυτα το γιατί. Είναι που μερικές φορές η νύχτα σε κάνει να χάνεσαι στο μαύρο της πέπλο, να βυθίζεσαι σε σκέψεις και να δημιουργείς πράγματα και καταστάσεις με την φαντασία σου. Το τελευταίο διάστημα για μένα τουλάχιστον οι μέρες ήταν κάπως περίεργες. Να ξέρετε...Περίεργες καταστάσεις, περίεργα συναισθήματα, περίεργες και περίπλοκες σκέψεις ίσως και ανόητες σκέψεις. Σαν να λέμε μπερδεμένα γεγονότα που το μόνο που χρειάζεται για να μπούν σε μια σειρά είναι να τα τακτοποιήσεις.
Αυτή τη φορά με το κείμενο μου δε θέλω να περάσω κάποιο μήνυμα κοινωνικοπολιτικού χαραχτήρα. Θα ήθελα απλά να εκμεεύσω από εμένα από εσένα, απο τον καθένα ξεχωριστά κάποιες σκέψεις, συναισθήματα.
Είναι ωραία τα φώτα τη νύχτα.Ακόμη και τα φωτεισμένα σπίτια ακόμη και το ολόγιωμο φεγγάρι. Ακόμη και το γεγονός ότι βρίσκομαι στο γραφείο μου με αναμμένη μόνο μια λάμπα και γράφω αυτό το κείμενο για μένα αποτελέι ανεκτίμητη αξία. Δε ξέρω ίσως το σκοτάδι με βοηθάει να λύνομαι περισσότερο, στο να αναπολήσω και να λυσμονήσω στιγμές και γεγονότα. Το ράδιο ανοιχτό να παίζει και γω να αποτυπώνω στο χαρτί τις σκέψεις μου. Το τραγούδι που παίζει το Νύχτωσε Νύχτα Νύχτωσε. Δεν ξέρω αν αποτελεί τυχαίο γεγονός δε πιστεύω άλλωστε στη τύχη παρά μόνο στις συμπτώσεις και στις συγκυρίες. Ναι πιστεύω ότι τη νύχτα ξεφεύγεις. Ακόμη και τώρα που γράφω αυτό εδώ το κείμενο νιώθω πολύ περίεργα. Γράφοντας σου βγαίνουν τόσα συναισθήματα. Είναι σαν να πνίγεσαι από τον ίδιο σου τον εαυτό, είναι σαν να πνίγεσαι από κάτι να θές να το αποβάλεις από μέσα σου, να θες να φωνάξεις και να ακουστείς αλλά να μη μπορείς. Έτσι επιλέγεις να αποτυπώσεις αυτά που θες στο χαρτί. Και εδώ είναι η στιγμή που θες να πεις τόσα πολλά που γράφεις ασταμάτητα και γρήγορα λες και νιώθεις ότι σε κυνηγάει κάποιος και δε θα προλάβεις να τα ολοκληρώσεις. Δε σε νοιάζει πως θα βγει αυτό που γράφεις απλά θες για τους δικούς σου λόγους να το κάνεις.
Κοιτάς δεξιά και αριστερά στο δωμάτιο χωρίς να περιμένεις κάτι. Η νύχτα σου παίζει περίεργα παιχνίδια. Σε πάει σε άλλους κόσμους, τελείως διαφορετικούς. Αρκεί να θες μόνο να τους ανακαλύψεις και να αφήσεις τον εαυτό σου ελεύθερο να το κάνει. Ο Pablo Nerouda είχε πει πως πρέπει να κρατήσουμε τη σκιά για να δούμε αν στο σκοτάδι μπορούμε να βγούμε και να ψαχουλέψουμε στους τοίχους. Σε μία φράση αποτυπώνονται τόσες αλήθειες, τόσα συναισθήματα, τόσα...τόσα...τόσα...
Ο Γιάννης Ρίτσος στη Σονάτα του Σεληνόφωτος ξεκινάει κάπως έτσι...Ανοιξιάτικο βράδυ,μεγάλο δωμάτιο παλιού σπιτιού.Μια ηλικιωμένη γυναίκα ντυμένη στα μαύρα μιλαέι σε ένα νέο. Δεν έχουν αναψει φως. Απο τα δύο παράθυρα μπαίνει ένα αμίλικτο φεγγαρόφωτο. Άφησε με να ρθω μαζί σου. Τι φεγγάρι απόψε! Είναι καλό το φεγγάρι-δε θα φαίνεται που άσπρισαν τα μαλλιά μου. Το φεγγάρι θα κάνει πάλι χρυσά τα μαλλιά μου. Δε θα καταλάβεις. Άφησε με να ρθω μαζί σου... Πως φαίνεται μέσα από λίγες γραμμές η ανάγκη μιας γυναίκας να ξεφύγει από κάτι και να ανακαλύψει καινούργιους κόσμους και καινούργια πράγματα. Η ανάγκη της αποδέσμευσης από τη μίζερη πραγματικότητα. Την φράση την επαναλαμβάνει 2 φορές στη πρώτη στροφή. Πως λοιπόν η ανάγκη ξεπερνά τον ίδιο μας τον εαυτό. Τόσες ανάγκες, τόσα συναισθήματα,τόσα θέλω και στη μέση τόσα τόσα πρέπει, τόσες απαγορεύσεις και ταυτόχρονα τόσες δυσκολίες. Το δωμάτιο σκοτεινιάζει, φαίνεται πως κάποιο σύννεφο θα κρυψε το φεγγάρι. Μονομιάς σα κάποιο χέρι να δυνάμωσε το ραδιόφωνο του γειτονικού μπαρ, ακούστηκε μια γνωστή φράση....Όσο για τη γυναίκα με τα μαύρα δε ξέρω αν βγήκε τελικά από το σπίτι. Το φεγγαρόφωτο λάμπει ξανά και στις γωνίες του δωματίου οι σκιές σφίγγονται από μια αβάσταχτη μετάνοια, σχεδόν οργή, όχι τόσο για τη ζωή όσο για την άχρηστη εξομολόγηση. Ακούτε; Το ραδιόφωνο συνεχίζει...
Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές για πιο λόγο η νύχτα μας βοηθάει να νιώσουμε σε πιο έντονο βαθμό κάποιες καταστάσεις, κάποια συναισθήματα τα οποία με κάποιο μαγικό τρόπο τη μέρα εξαφανίζονται. Είναι που το πρωί έχουμε τόσα πράγματα να σκεφτούμε,τόσες υποχρεώσεις που ξεχνάμε τελείως το ΄΄ Εμείς΄΄. Είναι σα να βγαίνουμε από τον εαυτό μας φορώντας ένα διαφορετικό προσωπείο. Τη νύχτα όμως γυρνώντας στο σπίτι κλεινόμαστε στον εαυτό μας, δημιουργούμε άλλες αναζητήσεις και αναζητούμε άλλες διεξόδους.Βγάζουμε το προσωπείο μας και επανερχόμαστε ξανά στο ΄΄Εμείς΄΄. Δύσκολα άλλωστε κάποιος αφήνεται ολοκληρωτικά. Πάντα θέλει να δείχνει δυνατός και όχι αδύναμος. Όλοι αποφεύγουμε ο καθένας για τους δικούς μας λόγους να δείξουμε ότι δε ξέρουμε να χειριστούμε κάποιες καταστάσεις, απογοητευόμαστε, συγκινούμαστε,ερωτευόμαστε παράφορα, μετανιώνουμε, πληγωνόμαστε, συγχωρούμε...
Δε ξέρω γιατί με επηρέασε τόσο η σημερινή νύχτα. Ίσως ήθελα να απεγκλωβιστώ από κάτι αποτυπώνοντας στο χαρτί για ακόμη μια φορά τις σκέψεις μου. Για κάποιους μπορεί να είναι ένα γραφικό κείμενο. Για κάποιους άλλους να αποτελέι ένα -χαζό-ρομαντικό κειμενάκι. Για άλλους πάλι επλίζω να αποτελέσει αρκετή τροφή για σκέψη. Όλες οι απόψεις άλλωστε είναι αποδεκτές και κατανοητές.
Όσο για τη νύχτα τι άλλο να πω..Τη νύχτα οι τοίχοι της πόλης μιλάνε για ανθρώπους που δεν είναι απο δω,που έρχονται από αλλού, από μια άλλη νύχτα...
Καλό ξημέρωμα!
Αυτή τη φορά με το κείμενο μου δε θέλω να περάσω κάποιο μήνυμα κοινωνικοπολιτικού χαραχτήρα. Θα ήθελα απλά να εκμεεύσω από εμένα από εσένα, απο τον καθένα ξεχωριστά κάποιες σκέψεις, συναισθήματα.
Είναι ωραία τα φώτα τη νύχτα.Ακόμη και τα φωτεισμένα σπίτια ακόμη και το ολόγιωμο φεγγάρι. Ακόμη και το γεγονός ότι βρίσκομαι στο γραφείο μου με αναμμένη μόνο μια λάμπα και γράφω αυτό το κείμενο για μένα αποτελέι ανεκτίμητη αξία. Δε ξέρω ίσως το σκοτάδι με βοηθάει να λύνομαι περισσότερο, στο να αναπολήσω και να λυσμονήσω στιγμές και γεγονότα. Το ράδιο ανοιχτό να παίζει και γω να αποτυπώνω στο χαρτί τις σκέψεις μου. Το τραγούδι που παίζει το Νύχτωσε Νύχτα Νύχτωσε. Δεν ξέρω αν αποτελεί τυχαίο γεγονός δε πιστεύω άλλωστε στη τύχη παρά μόνο στις συμπτώσεις και στις συγκυρίες. Ναι πιστεύω ότι τη νύχτα ξεφεύγεις. Ακόμη και τώρα που γράφω αυτό εδώ το κείμενο νιώθω πολύ περίεργα. Γράφοντας σου βγαίνουν τόσα συναισθήματα. Είναι σαν να πνίγεσαι από τον ίδιο σου τον εαυτό, είναι σαν να πνίγεσαι από κάτι να θές να το αποβάλεις από μέσα σου, να θες να φωνάξεις και να ακουστείς αλλά να μη μπορείς. Έτσι επιλέγεις να αποτυπώσεις αυτά που θες στο χαρτί. Και εδώ είναι η στιγμή που θες να πεις τόσα πολλά που γράφεις ασταμάτητα και γρήγορα λες και νιώθεις ότι σε κυνηγάει κάποιος και δε θα προλάβεις να τα ολοκληρώσεις. Δε σε νοιάζει πως θα βγει αυτό που γράφεις απλά θες για τους δικούς σου λόγους να το κάνεις.
Κοιτάς δεξιά και αριστερά στο δωμάτιο χωρίς να περιμένεις κάτι. Η νύχτα σου παίζει περίεργα παιχνίδια. Σε πάει σε άλλους κόσμους, τελείως διαφορετικούς. Αρκεί να θες μόνο να τους ανακαλύψεις και να αφήσεις τον εαυτό σου ελεύθερο να το κάνει. Ο Pablo Nerouda είχε πει πως πρέπει να κρατήσουμε τη σκιά για να δούμε αν στο σκοτάδι μπορούμε να βγούμε και να ψαχουλέψουμε στους τοίχους. Σε μία φράση αποτυπώνονται τόσες αλήθειες, τόσα συναισθήματα, τόσα...τόσα...τόσα...
Ο Γιάννης Ρίτσος στη Σονάτα του Σεληνόφωτος ξεκινάει κάπως έτσι...Ανοιξιάτικο βράδυ,μεγάλο δωμάτιο παλιού σπιτιού.Μια ηλικιωμένη γυναίκα ντυμένη στα μαύρα μιλαέι σε ένα νέο. Δεν έχουν αναψει φως. Απο τα δύο παράθυρα μπαίνει ένα αμίλικτο φεγγαρόφωτο. Άφησε με να ρθω μαζί σου. Τι φεγγάρι απόψε! Είναι καλό το φεγγάρι-δε θα φαίνεται που άσπρισαν τα μαλλιά μου. Το φεγγάρι θα κάνει πάλι χρυσά τα μαλλιά μου. Δε θα καταλάβεις. Άφησε με να ρθω μαζί σου... Πως φαίνεται μέσα από λίγες γραμμές η ανάγκη μιας γυναίκας να ξεφύγει από κάτι και να ανακαλύψει καινούργιους κόσμους και καινούργια πράγματα. Η ανάγκη της αποδέσμευσης από τη μίζερη πραγματικότητα. Την φράση την επαναλαμβάνει 2 φορές στη πρώτη στροφή. Πως λοιπόν η ανάγκη ξεπερνά τον ίδιο μας τον εαυτό. Τόσες ανάγκες, τόσα συναισθήματα,τόσα θέλω και στη μέση τόσα τόσα πρέπει, τόσες απαγορεύσεις και ταυτόχρονα τόσες δυσκολίες. Το δωμάτιο σκοτεινιάζει, φαίνεται πως κάποιο σύννεφο θα κρυψε το φεγγάρι. Μονομιάς σα κάποιο χέρι να δυνάμωσε το ραδιόφωνο του γειτονικού μπαρ, ακούστηκε μια γνωστή φράση....Όσο για τη γυναίκα με τα μαύρα δε ξέρω αν βγήκε τελικά από το σπίτι. Το φεγγαρόφωτο λάμπει ξανά και στις γωνίες του δωματίου οι σκιές σφίγγονται από μια αβάσταχτη μετάνοια, σχεδόν οργή, όχι τόσο για τη ζωή όσο για την άχρηστη εξομολόγηση. Ακούτε; Το ραδιόφωνο συνεχίζει...
Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές για πιο λόγο η νύχτα μας βοηθάει να νιώσουμε σε πιο έντονο βαθμό κάποιες καταστάσεις, κάποια συναισθήματα τα οποία με κάποιο μαγικό τρόπο τη μέρα εξαφανίζονται. Είναι που το πρωί έχουμε τόσα πράγματα να σκεφτούμε,τόσες υποχρεώσεις που ξεχνάμε τελείως το ΄΄ Εμείς΄΄. Είναι σα να βγαίνουμε από τον εαυτό μας φορώντας ένα διαφορετικό προσωπείο. Τη νύχτα όμως γυρνώντας στο σπίτι κλεινόμαστε στον εαυτό μας, δημιουργούμε άλλες αναζητήσεις και αναζητούμε άλλες διεξόδους.Βγάζουμε το προσωπείο μας και επανερχόμαστε ξανά στο ΄΄Εμείς΄΄. Δύσκολα άλλωστε κάποιος αφήνεται ολοκληρωτικά. Πάντα θέλει να δείχνει δυνατός και όχι αδύναμος. Όλοι αποφεύγουμε ο καθένας για τους δικούς μας λόγους να δείξουμε ότι δε ξέρουμε να χειριστούμε κάποιες καταστάσεις, απογοητευόμαστε, συγκινούμαστε,ερωτευόμαστε παράφορα, μετανιώνουμε, πληγωνόμαστε, συγχωρούμε...
Δε ξέρω γιατί με επηρέασε τόσο η σημερινή νύχτα. Ίσως ήθελα να απεγκλωβιστώ από κάτι αποτυπώνοντας στο χαρτί για ακόμη μια φορά τις σκέψεις μου. Για κάποιους μπορεί να είναι ένα γραφικό κείμενο. Για κάποιους άλλους να αποτελέι ένα -χαζό-ρομαντικό κειμενάκι. Για άλλους πάλι επλίζω να αποτελέσει αρκετή τροφή για σκέψη. Όλες οι απόψεις άλλωστε είναι αποδεκτές και κατανοητές.
Όσο για τη νύχτα τι άλλο να πω..Τη νύχτα οι τοίχοι της πόλης μιλάνε για ανθρώπους που δεν είναι απο δω,που έρχονται από αλλού, από μια άλλη νύχτα...
